Juridische barrières voor duurzaam zandgebruik in kustverdediging

Uit onderzoek is gebleken dat er aanzienlijke verschillen in de regelgeving rond zandgebruik bestaan. Dit onderstreept de noodzaak van geharmoniseerde richtlijnen waarmee zandvoorraden op duurzame wijze over de grenzen heen kunnen worden beheerd.

• Inconsistente regelgeving: er zijn grote verschillen in de milieuwetgeving rond zandgebruik voor offshore- en onshore-activiteiten. Het storten van zand op zee wordt geregeld door het OSPAR-verdrag, terwijl onshore zandwinning onder de nationale regelgeving valt, zoals de Belgische VLAREM-wetgeving. Dit compliceert grensoverschrijdende projecten en creëert obstakels voor duurzame kustbescherming.
• Harmoniseren voor efficiëntie: Uiteenlopende wettelijke vereisten beperken de grootschalige implementatie van op de natuur gebaseerde oplossingen. Geharmoniseerde richtlijnen in alle EU-regio's zouden het eenvoudiger maken om grensoverschrijdende activiteiten op te zetten en op de natuur gebaseerde oplossingen zoals zandduinen te realiseren.
• De weg voorwaarts: Onderzoekers pleiten voor een gecentraliseerd EU-orgaan dat normen voor zandgebruik vaststelt en consistentie tussen landen waarborgt. Dit zou de activiteiten vergemakkelijken, knelpunten in de regelgeving wegwerken en een basis bieden voor milieubescherming over de grenzen heen.

Door regelgevende kaders op elkaar af te stemmen en richtlijnen voor samenwerking op te stellen, kunnen we tot een coherente aanpak komen om zandbronnen te beheren. Een eenduidig wetgevend kader kan de inspanningen om de kust te beschermen versterken, en de ecologische en juridische obstakels voor de uitvoering van projecten wegnemen. 

Samenwerking tussen onderzoekers, overheden en bedrijven is van cruciaal belang om van op de natuur gebaseerde oplossingen een realistische, effectieve optie voor veerkrachtige kustlijnen te maken. Dergelijke oplossingen zullen zowel gemeenschappen, ecosystemen als toekomstige generaties ten goede komen.